تاریخچه دیابت

1913 میلادی

کتاب آلن، پژوهشی بروی بیماران دیابتی و انقلابی در درمان این بیماری.

** از 1910 تا1920، آلن و جوسلین، Allen and Joslin، در ایالات متحده به عنوان دو متخصص پیشرو در دیابت شناخته شدند. جوسلین معتقد بود که بیماری دیابت” بیماری بسیار مزمن “است چرا که پاک، به ندرت ناخوشایند، غیر مسری، اغلب بدون درد و مستعد درمان است.

1916 میلادی

آلن، رژیم درمانی سختی که خیلی زود مورد پذیرش واقع شد را ترویج کرد. وی معتقد بود که بدن بیمار دیابتی نمی تواند غذا مصرف کند، بنابراین میزان غذای مجاز بیماران را محدود کرد. بیماران در بیمارستان بستری و تنها ویسکیِ مخلوط با قهوه سیاه و سفید (یا سوپی مشخص برای طرفداران منع استفاده از مشروبات الکلی ) از ساعت 7 صبح تا 7 بعد از ظهر به صورت هر 2 ساعت یکبار به آنها داده می شد. این رژیم غذایی تا زمانی که هیچ نشانه ای از قند در ادرار وجود نداشته باشد (معمولاً 5 روز یا کمتر)ادامه می یافت. این رژیم غذایی سخت نتیجه بهتری برای مبتلایان به دیابت نوع 2 داشت، چرا که بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 در طول درمان به دلیل گرسنگی زیاد جان خود را از دست می دادند. تعداد اندکی از این افراد جوان زنده می ماندند و به اولین کاربران انسولین تبدیل می شدند.

1919 میلادی

«آلن» دستورالعمل جامع رژیم غذایی در درمان دیابت را، با توجه به سوابق مشاهده شده 76 نفر از 100بیمار مبتلا به دیابت، منتشر کرد. او مدیر مؤسسه پژوهش دیابت در راکفِلِرشد.

1920 میلادی

بانتینگ ادامه تحقیقات بر روی پژوهش بر روی عصاره پانکراس سگ انجام داد و تحولی و تاریخچه دیابت ایجاد نمود.

1921 میلادی

پاولِسکو از دانشمندان برجسته رومانیایی مقاله ای پیرامون “جداسازی انسولین از پانکراس” را منتشر کرد.

1921 میلادی

بانتینگ، تأثیرات مفید عصاره های پانکراس بر پانکراس دیابت ارائه داد، این کار به صورت خلاصه در یک جلسه از انجمن های فیزیولوژی آمریکا در دانشگاه «ییل» ارائه شد و در تاریخچه دیابت ثبت شد.

1922میلادی

در تورنتو بر روی یک پسر بچه 14 ساله به نام لئونارد تامپسون عصاره انسولین کولیپ آزمایش شد. این آزمون در پایان فوریه همان سال به عنوان یک موفقیت در تاریخچه دیابت در نظر گرفته شد.

1922 میلادی

در این سال اِلی لیلِی (Eli Lilly) و دانشگاه تورنتو برای تولید انبوه انسولین شروع به کار کردند.

ادامه تاریخچه دیابت

1923 میلادی

بانتینگ و همکارش مَک لِود نامزد دریافت جایزه نوبل در فیزیولوژی یا پزشکی شدند.

1923 میلادی

اِلی لیلِی  تولید تجاری انسولین را آغاز کرد. گروه تورنتو نام این محصول را انسولین نامید؛ اِلی لیلِی  نام آنرا «Isletin Insulin» گذاشت.

**   در حالیکه انسولین مانع مرگ زودرس در این بیماری می شود، درمان بوسیله انسولین جلوی ناتوانی و عوارض بعضاً کشنده این بیماری را نمی گیرد.

1925 میلادی

تست خانگی برای قند موجود در ادرار معرفی شد. هشت قطره ادرار در یک لوله آزمایش حاوی 6 سی سی از محلول بندیکت مخلوط می کردند. لوله را به مدت پنج دقیقه در آب جوش قرار می دادند. رنگ مایع نشان دهنده ی وجود قند در ادرار می بود: مایل به سبز(قند کم)، زرد (قند متوسط)، قرمز یا نارنجی (قند زیاد).

منبع : گروه علم و سلامتی روبینا بازار

1930 میلادی

انسولین بیشتر تصفیه شد. این کار باعث طولانی شدن اثر انسولین شد.

1936 میلادی

پژوهشی بوسیله – Himsworth  – بریتانیا بیماران دیابتی را به دو دسته براساس “حساسیت به انسولین” تقسیم کرد.

1940 میلادی

ارتباط بین دیابت و عوارض طولانی مدت آن مانند عوارض کلیوی و بیماری های چشم مشخص شد.

1944 میلادی

سرنگ انسولین یکپارچه کامل تر شد و مدیریت بیماری دیابت نیز استانداردتر گشت.

** تا سال 1945، مشخص شد که امید به زندگی در افراد دیابتی در سنین مختلف افزایش یافته است.

1948 میلادی

جاسلین ،Joslin،در مورد دیابت ناشناخته در کارشناسی ارشد پزشکی خود نوشت. او اولین متخصصی بود که تأکید داشت انسولین به تنهایی نمی تواند راه حلی برای دیابت باشد.

اواخر دهه ی 40  میلادی

هِلِن فیری،Helen Free، تست ادرار  “شیب و خواندن” را توسعه داد، که امکان نظارت سریع سطح قند خون را فراهم می آورد.

1950 میلادی

متخصصان به ازدواج برای افراد با دیابت ارثی هشدار می دادند.

1951 میلادی

لارنس و بورستِین میزان انسولین موجود در خون را اندازه گیری کردند.

1955میلادی

داروهای خوراکی که به سطوح پایین گلوکُز خون کمک می کنند، معرفی شدند.

1959 میلادی

دو نوع اصلی دیابت شناسایی شد: دیابت نوع 1 (وابسته به انسولین) و دیابت نوع 2 (غیر وابسته به انسولین).

منبع : گروه علم و سلامتی روبینا بازار

1960 میلادی

تست های خانگی برای سطوح گلوکُز در ادرار، دقت کنترل سطح گلوکُز را برای افراد مبتلا به دبایت افزایش داد.

1964 میلادی

اولین نوارها برای تست گلوکُز خون استفاده شد. یک قطره از خون را بر روی نوار کاغذی به مدت یک دقیقه قرار داده و سپس آنرا شسته، رنگ بوجود آمده را با نمودار رنگ مشخص شده مقایسه می کنند.

1965 میلادی

تعیین سطح گلوکُز آنی توسعه یافت.

1966 میلادی

پزشکان دانشگاه مانی توبا اولین پیوند پانکراس را انجام دادند.

1970 میلادی

اولین قند خون متر (آیمز) معرفی شد. این محصول در مطب پزشکان استفاده می شد و هزینه آن 500 دلار بود.

1970 میلادی

پمپ های انسولین توسعه یافتند.

**  توسعه تجهیزات مربوط به آزمایش قند خون به بیماران دیابتی در مدیریت این بیماری کمک نمود.

1970 میلادی

لیزر درمانی برای کمک به جلوگیری یا توقف نابینایی در افراد مبتلا به دیابت استفاده شد.

1973 میلادی

انسولین های 100 واحدی معرفی شد.

1976 میلادی

آزمایش هموگلوبین اچ بی ای وان سی معرفی شد.

1978 میلادی

آزمایش از اولین انسولین DNA  نوترکیب اعلام شد.

**  تا این تاریخ تولید کنندگان انسولین مجبور به ذخیره بافت پانکراس حیوانات بودند. این تغییرات به طور چشمگیری با توسعه فنآوری DNA اجازه تولید یک انسولین انسانی را فراهم آورد.

1978 میلادی

اتاق پایاپای ملی اطلاعات دیابت -NDIC – برای افزایش دانش و درک در مورد دیابت در میان بیماران، متخصصان مراقبت های بهداشتی و عموم مردم تأسیس شد.

منبع : گروه علم و سلامتی روبینا بازار

1798میلادی

رُلو قند بیش از حد در خون و ادرار را مستندسازی کرد.

اوایل  1800 میلادی

پژوهشگران برای اولین بار آزمایش های شیمیایی برای نشان دادن و اندازه گیری وجود قند در ادرار توسعه دادند. در این زمان کلود برنارد، پزوهشگر فرانسوی، عملکرد پانکراس و متابولیسم  گلیکوژن بر روی کبد را مورد بررسی قرار داد. همچنین ایوان پاولوف، پزوهشگر اهل چک، ارتباط بین سیستم اعصاب و ترشح معده را کشف کرد.

1848 میلادی

برنارد، گلیکوژن تشکیل شده توسط کبد را کشف کرد و تصور کرد که این مشابه قند موجود در ادرار بیماران مبتلا به دیابت است. این اولین ارتباط بین دیابت و متابولیسم گلیکوژن بود.

اواخر 1850 میلادی

پرییوری، پزشک فرانسوی- به بیماران مبتلا به دیابت خوردن مقادیر زیاد قند را به عنوان یک روش درمانی توصیه می کند.

** البته این آخرین تلاش های عجیب و غریب برای درمان دیابت نبود.

1869میلادی

لانگرهانس، دانشجوی پزشکی در آلمانی، اعلام نمود که لوزالمعده شامل دو نوع سلول است – گروهی از سلولها  مایع طبیعی پانکراس ترشح می کنند، در حالیکه عملکرد سلولهای دیگر نامشخص است. پس از آن، این سلولها به عنوان جزایر لانگرهانس که به تولید هورمون انسولین کمک می کنند، شناخته شدند.

1870میلادی

پزشک فرانسوی ، Bouchardat، متوجه ناپدید شدن قند در ادرار مبتلایان به دیابت در هنگام سهمیه بندی غذا در پاریس در طول جنگ فرانسه و پروس شد، که این ایده برای رژیم غذایی فردی فرمول بندی شد.

1889میلادی

مینکوفسکی و فون مِرین، در دانشگاه استراسبورگ فرانسه، در یک عمل جراحی پانکراس یک سگ را به منظورِ مشخص نمودن اثر هضم غذا و کشف ابتلا به دیابت برداشتند.

** در سال 1897به طور متوسط امید به زندگی برای یک کودک 10 ساله ی مبتلا به دیابت یک سال، تشخیص در 30 سالگی امید به زندگی 4 سال و تشخیص در 50 ساللگی در حدود 8 سال بود.

1908میلادی

یک دانشمند آلمانی به نام، Zuelzer، یک ماده از عصاره پانکراس را به پنج بیمار مبتلا به دیابت تزریق نمود. اگرچه قند در ادرار بسیار کاهش یافت و یا از بین رفت، امّا عوارض جانبی درمان بسیار شدید و غیرقابل قبول بود.

1909میلادی

دو مِیر بلژیکی ماده ناشناخته ای که از پانکراس ترشح می شد را ” انسولین “نامید.

1911 میلادی

ِبنِدیکت روشی برای اندازه گیری قند ادرار ابداع نمود (راه حل بِنِدیکت).

** از 1900 تا 1915، درمان بیماری دیابت شامل درمان بوسیله “جو دو سر”(حد مجاز روزانه حدود 8 اونس مخلوط کره و جو دو سر بود، که بایستی هر دو ساعت یکبار خورد)، “رژیم غذایی شیر”، “برنج”، “سیب زمینی درمانی”، “مواد مخدر” و بیش از حد از دست دادن مایعات و کاهش وزن بود.

منبع : گروه علم و سلامتی روبینا بازار

1983 میلادی

اولین انسولین انسانی بیوسنتیک معرفی شد.

1983 میلادی

” Reflolux ”  که بعداً با عنوان  “Accu-Check” شناخته شد، معرفی گشت که اجازه می داد بیمار نسبتاً ساده بر قند خون خود نظارت نماید.

1986 میلادی

سیستم تحویل قلم انسولین معرفی شد.

1996 میلادی

FDA اولین DNA  نوترکیب مشابه انسولین انسانی را تأیید کرد.

1990تا  1997 میلادی

پمپ های انسولین خارجی کنترل دقیق تر و رهایی از تزریق های متعدد را برای بیماران مبتلا به دیابت به همراه داشت.

** بالغ بر 300 نوع انسولین مشابه شناسایی شده که در این میان 70 نوع انسولین حیوانی، 80 نوع انسولین اصلاح شده شیمیایی و 150 نوع انسولین بیوسنتیک وجود دارد. این انسولین ها برای پزشکان قابلیت درمان ویژه، کاهش عوارض جانبی و بهبود نتایج  را به همراه داشته است.

2003 میلادی

نام های دیابت قندی وابسته به انسولین (IDDM) برای دیابت نوع 1 و دیابت قندی غیر وابسته به انسولین (NIDDM) برای دیابت نوع 2 به طور رسمی برداشته شد.

2010 میلادی

در این سال سنین 65 سال به بالا که  26.9% یا 10.9 میلیون نفر از ساکنین ایالات متحده را تشکیل می دهند، به دیابت مبتلا بودند. 57 میلیون آمریکایی در طبقه پیش دیابت قرار داشته که در صورت عدم تغییر سبک زندگی در 10 آینده به دیابت مبتلا می شوند.

منبع : گروه علم و سلامتی روبینا بازار