داروهای روانپزشکی
داروهای روانپزشکی
داروهای روان پزشکی در گذشته به چهار طبقه ی اصلی تقسیم می شدند: داروهای ضد اضطراب، ضد روانپریسی، تثبیت کننده ی خُلق و خوی و ضد افسردگی. اگر چه اکنون دیگر در منابع علمی این تقسیم بندی چندان پذیرفته نیست (و بسیاری ار داروها کاربرد چندگانه دارند) ولی با توجه به ساده و مفید بودن این تقسیم بندی هنوز هم گاهی از آن برای آشنایی کلی با داروها استفاده می شود.
داروهای ضداضطراب
داروها ضداضطراب علاوه بر ایجاد احساس بر طرف شدن تنش عضلانی، احساس آرامش و آسودگی را نیز به همراه می آورند. این داروها در درمان اختلال های اضطراب مورد استفاده قرار گرفته اند. معروفترین خانواده از این دسته داروها بنزودیازپین ها هستند که تعدادی از شناخته شده ترین داروهای این دسته از دیازپام، کلردیازپوکساید و آلپرازولام. این داروها با اثر بر گیرنده های گابا که نوعی انتقال دهنده عصبی یا نوروترانسمیتر مهاری در مغز می باشد، شلیک نورونی را کاهش می دهند و باعث کاهش فوری اضطراب می شوند. پروپرانولول در واقع از دسته داروهای ضداضطراب نیست ولی با کاهش علایم فعالیت سمپاتیک می تواند تا حدودی اثر ضداضطرابی داشته باشد.
داروهای روانپزشکی : داروهای ضدروان پریشی
داروهای ضد روان پریشی، یا آنتی سایکوتیکها برای درمان اختلال هایی مانند اسکیزوفرنی ساخته شده اند، اما در درمان اختلالات دیگری مثل تیک و به عنوان درمان کمکی در اختلالات خُلقی هم کاربرد دارند. این گونه داروها تأثیر آرام کننده یا آرام بخش زیادی دارند. تأثیر اصلی این گونه داروها کاهش و یا حذف نشانه های روان پریشی از جمله توهم، هذیان، رفتارها و گفتارهای آشفته، گوشه گیری و بی احساسی است و صرفاً برای آرام نگه داشتن بیماران ساخته نشده اند. کلروپرومازین، فلوفنازین، تیوریدازین، هالوپریدول، تری فلوئوپرازین، پرفنازین، پیموزاید، اُلانزاپین، کلوزاپین، ریسپریدون، کوثتیاپین، زیپراسیدون و آری پیپرازول از جمله داروهای ضدروان پریشی هستند.
داروهای تثبیت کننده ی خُلق
درمان اصلی برای بیماران مبتلا به اختلالات دوقطبی بوسیله داروهای تثبیت کننده ی خُلق صورت می پذیرد. لیتیوم، والپروات سدیم، و کاربامازپین اصلی ترین داروهای تثبیت کننده خُلق هستند. داروهای دیگری مثل لاموتریژین و زونیسامید هم از این دسته داروها هستند ولی معمولاً در خط اول درمان قرار ندارند. سه داروی اول هم روی دوره های شیدایی اثر دارند و هم دوره های افسردگی، اما لاموتریژین بیشتر در درمان درو های افسردگی موثر است. هر یک از این داروها اشکال دارویی و اسامی تجاری مختلفی دارند. مثلاً برخی از اسامی دیگر والروات سدیم عبارتند از دپاکین، اورلپت و دی والپروئکس.
داروهای روانپزشکی : داروهای ضد افسردگی
داروهای ضد افسردگی، برای درمان اختلال های افسردگی ساخته شده اند. اما در واقع در درمان بسیاری از اختلالات دیگر روانپزشکی مثل اختلالات اضطراب، اختلالات خوردن و اختلالات کنترل تکانه هم کاربرد دارند. کسانی که از افسردگی رنج می برند، معمولاً با یکی از انواع داروهای ضد افسردگی درمان می شوند. بر خلاف بنزودیازپین ها هیچکدام از این داروها باعث ایجاد وابستگی یا اعتیاد به دارو نمی شوند. البته این بدان معنا نیست که در هر زمانی و به صورت ناگهانی می توان دارو را قطع کرد. قطع ناگهانی دارو ممکن است عوارض گذرایی داشته باشد که برای چند روز فرد را آزرده کند.
- ضد افسردگی های سه حلقه ای: از این جهت سه حلقه ای نامیده می شوند که در ساختار شیمیایی آنها سه حلقه وجود دارد. مانند ایمی پرایمن، آمی تریپتیلین و نوروتریپتیلین.
- مهار کننده های مونو آمین اکسیداز (MAO) مانند ترانیل سیپرومین، فنلزین و سلژیلین، که باید مصرف کنندگان این دسته دارویی از غذاهای حاوی تیرامین مانند پنیرهای پرورده اجتناب کنند.
- مهار کننده های انتخابی بازجذب سوتونین (SSRI)، جذب مجدد سروتونین را در سیناپس بازداری می کنند.SSRIها عوارض جانبی کم تری دارند مانند فلوکستین، پاروکستین و داروهای جدیدتر مانند سیتالوپرام و سرترالین.
در واقع ضد افسردگی های سه حلقه ای و بازدارنده های MAO از طریق مکانیسم های گوناگونی اثر می کنند. اما به نظر می رسد که هر دو با افزایش عمل نوراپی نفرین و سروتونین افسردگی را کاهش می دهند.
منبع : گروه علم و سلامتی روبینا بازار
دیدگاهتان را بنویسید