تکامل طراحی و کاربرد سرنگ
تاریخچه سرنگ : تکامل طراحی و کاربرد سرنگ
تکامل طراحی و کاربرد سرنگ
سرنگ یکی از پر کاربرد ترین تجهیزات پزشکی با مصرف بسیار بالاست. تاریخچه سرنگ روند تکامل سرنگ را از 200 سال قبل از میلاد ارائه شده است.
واژه سرنگ از کلمه یونانی “سیرینکس” (Syrinx)، به معنای “لوله” و در اصل با همان کاربری لوله، مشتق شده است. آنها مجبور بودند قسمتی از بدن را که قرار بود دارو را تزریق کنند.
سرنگ ها مدت ها قبل از سوزن های زیر پوستی اختراع شدند. ریشه های آنها در ادبیات یونانی و رومی یافت می شود که در آن توصیفی از نی های توخالی برای مراسم مسح کردن بدن با روغن وجود دارد ، و به عنوان ابزارهای موسیقی با استفاده از یک پیستون برای تغییر گام بکار می رفته است.
سرنگهای ساده پیستونی برای تزریق پماد و کرم برای مصارف پزشکی توسط جالینوس (129-200 میلادی) و عماربن علی الموصلی مصری (قرن 4 و 5 قمری) استفاده می شد. که از لوله های شیشه ای برای ساکشن آب مروارید در حدود 900 میلادی استفاده کرده است.
خوشبختانه در سال 1844 یک پزشک ایرلندی، به نام فرانسیس ریند سوزن توخالی را اختراع کرد. سپس به طور همزمان، هر چند به طور مستقل، دو پزشک اولین سرنگ های تزریق زیرپوستی را در سال 1853، که با قراردادن یک سرنگ فلزی و سوزن نوک تیز توخالی که قادر بود بدون نیاز به برش پوست، در آن نفوذ کند، توسعه دهند.
سرنگ پراواژ
این دو مخترع، پزشک اسکاتلندی به نام الکساندر وود و پزشک فرانسوی به نام چارلز پراواژ بودند. سرنگ پراواژ دارای یک پیستون بود که قادر بود مقدار دقیقی از دارو را تزریق کند. به دنبال این اختراعات مجموعه هایی از سرنگ، که برخی از ترکیب فلز با شیشه و برخی فقط با شیشه ساخته می شدند، به وجود آمدند.
این مجموعه ها به صورت مدرّج در مجموعه های متنوع و با سرسوزن قابل تشخیص بودند. همچنین هیچ یک از این سرنگ ها یکبار مصرف نبودند و همهء آنها بوسیله آب جوش استریل می شدند و در هر بار استفاده آغشته به الکل می شدند و سرسوزن ها بوسیله سنگ چاقو تیزکنی به صورت دوره ای تیز می شدند.
تاریخچه سرنگ
سرنگ ها مدت ها قبل از سوزن های زیر پوستی اختراع شدند. تاریخچه سرنگ در ادبیات یونانی و رومی یافت می شود. در آن توصیفی از نی های توخالی برای مراسم مسح کردن بدن با روغن وجود دارد ، و به عنوان ابزارهای موسیقی با استفاده از یک پیستون برای تغییر گام بکار می رفته است.
سرنگهای ساده پیستونی برای تزریق پماد و کرم برای مصارف پزشکی توسط جالینوس (129-200 میلادی) و عماربن علی الموصلی مصری (قرن 4 و 5 قمری) استفاده می شد. که از لوله های شیشه ای برای ساکشن آب مروارید در حدود 900 میلادی استفاده کرده است.
کار تجربی پاسکال در تاریخچه سرنگ
در سال 1650 میلادی ، کار تجربی پاسکال در زمینه هیدرولیک او را مشتاق نمود تا اولین سرنگ مدرن را ایجاد کند که اجازه تزریق داروها را می دهد. کریستوفر رن که بیشتر به عنوان معمار شناخته می شود تا پزشک. بوسیله تکنیک “کات – دان « کاهش میزان : cut-down»” برای تزریق داخل وریدی شیره خشخاش به سگ ها از طریق سُقلمه سُقلمه زدن ساقه توخالی نوک به توسعه و تکامل سرنگ کمک نمود. تا سال 1660 دکتر ماژور و اشولتز (Drs Major and Esholttz) از این روش بر روی انسانها آزمایش نمود. این اقدام نتایج کشنده ای مشابه به دلیل نادیده گرفتن دوز مناسب و نیاز به استریل نمودن ظروف و تزریق داشت. پیامدهای فاجعه بار این آزمایشات استفاده از تزریق را برای مدت 200 سال به تأخیر انداخت.
اولین سوزن زیر پوستی
اولین سوزن زیر پوستی احتمالاً توسط فرانسیس ریند ( Francis Rynd) در دوبلین در سال 1844 با استفاده از فناوری بازسازی لبه های یک نوار باریک و تخت فولادی تا شده ساخته شد. در نهایت با حفظ قابلیت نفوذ سوزن ، از طریق قالبهای باریک تر کشیده شد. نقطه شیب دار بریده و آسیاب می شد و سپس هاب با انواع اتصالات و قفل های خود اضافه می شود.
اجزای سرنگ
یک سرنگ دارای سه عنصر است ، بشکه یا اصطلاحا محفظه (شیشه ای ، پلاستیکی یا فلزی) ، گسگت و پیستون که ممکن است از مواد پلاستیکی ، مواد معدنی ، فلزی یا مواد مصنوعی باشد . در نمونه های اولیه نواری از کتان موم زده یا پنبه نسوز قرقره پیچ شده استفاده می کردند که مانع نشتی می شد .
چارلز پراواز (Charles Pravaz) ، در فرانسه ، در سال 1853 برای انعقاد خون در گوسفندان را تجویز کرد . اما به نظر می رسد که الکساندر وود در ادینبورگ در همان سال یک سرنگ کاربردی را با یک سوزن زیرپوستی ترکیب کرد. تا مورفین را به انسان تزریق کند و احتمالاً باید به خاطر اختراع این تکنیک به او اعتبار داد. طراحی اولیه بدون تغییر قطعات قابل تعویض باقی ماند. و استفاده از پلاستیک منجر به استفاده تقریباً همه جانبه از سرنگ و سوزن های یکبار مصرف از اواسط دهه 1950 شد.
چشم اندازه آینده ی تجویز تزریق داروها و واکسن ها ، به احتمال زیاد استفاده از جذب مستقیم از راه پوست به ویژه برای کودکان را افزایش خواهد داد. سوزن های بر پایه میکرو سیلیکون ، آنقدر کوچک هستند که باعث ایجاد درد در اعصاب نمی شوند . اما این سیستم ها نمی توانند تزریق داخل وریدی یا بولوس (تزریق وریدی مستقیم) انجام دهند . بنابراین سوزن های زیر پوستی ، با سرنگ یا بدون سرنگ ، به احتمال زیاد برای مدت طولانی در کنار ما خواهند بود.
شکل 1 سه نسل سر سوزن را نشان می دهد. سرسوزن های بالا سمت چپ سوزن های یکبار مصرف 1950 در طول و اندازه های مختلف هستند. در بالا سمت چپ نمونه کوچکی از نوع سر سوزن های مورد استفاده فعلی وجود دارد. که در یک پوشش ثبت شده در غلاف های محافظتی جداگانه ، همراه با قطعات پلاستیکی رنگی ارائه شده است. در زیر اینها سر سوزن های دو سر پیچ دار ثبت شده در دهه 1930 توسط Boots & Co Ltd برای سرنگ های متناسب با این سرسوزن ها وجود دارد..
طیف سر سوزن ها گسترده است. هر تولید کننده یک هاب با شکل متفاوت تولید می کند. همچنین ، دهانه نازل غیر استاندارد بود ، اگرچه بیشتر آنها پیچی و در ادامه از نوع غیر پیچی بودند . اما علاوه بر این ، دستگاه های مختلف قفل کننده برای قرار دادن نازل های مختلف سرنگ وجود داشت.
اندازه و طول سوزن ها با توجه به هدف آنها بسیار متفاوت است. شکل 2 سوزن های تزریق را نشان می دهد که در آن توپی پیاز مستقیماً روی لوله های لاستیکی قرار می گیرد. سوزن های پنوموتوراکس برای خروج هوا از حفره پلور هستند. بازوی جانبی امکان اتصال بطری مکش را با استفاده از شیر دو طرفه فراهم می کند.
سوزن های کانوئیل تزریقی همیلتون بیلی از اوایل قرن بیستم هشت عدد هستند و از طلا برای عقیم سازی ساخته شده اند و دارای شکاف هایی هستند که از طریق آنها یک نوار نگهدارنده می بندند.
شکل 4. سوزنهای آسپیراسیون را نشان می دهد. آنها دارای یک معرفی کننده نوک دار برای تسهیل در وارد کردن سوزن هستند.
شکل 5: این مجموعه پونکسیون کمری قابل حمل دهه 1930 است که برای اندازه گیری فشار و آزمایش مایع مغزی نخاعی که هنگام سوراخ شدن مننژهای نخاعی جریان می یابد، استفاده می شود.
شکل 6: سوزن های هموروئید با یک شانه در دسته که چند میلی متر از نوک سوزن فاصله دارد. مشخص می شود تا هنگام تزریق هموروئید (بواسیر) از نفوذ عمیق جلوگیری کند. یک قفل سوزن ایمن تضمین می کند که افزایش فشار مورد نیاز برای تزریق روغن چسبناک باعث جدا شدن سوزن نمی شود.
سوزنهای تصویر زیر طیفی از سوزنها و بستهبندیها را نشان میدهند که بین سالهای 1920 و 1950 رایج بودند. آنها اغلب با استفادههای متعدد کُند میشدند، تمیز کردن و استریل کردن کافی غیرممکن بود و باعث عفونتهایی میشد که منجر به سلولیت و آبسه میشد.
سوزن تیز کردن گاهی اوقات با گنجاندن یک سنگ کربوراندوم با شکل مناسب در مجموعه تزریق حل می شد. دستگاه های سوزن تیز برای تیز کردن سریع و مداوم بسیاری از سوزن ها توسط مؤسسات بزرگ مورد نیاز بود (شکل 7. و 8.).
سرنگ ها و ست های تزریق
پوسته صدفی (شکل 9.)، یک مجموعه سرنگ جیبی، در حدود سال 1910 توسط Burroughs Welcome ثبت و اختراع شد. به ویژه برای استفاده در تلخیص شده ، حاوی دوز استانداردی از آماده سازی های محلول برای تزریق پس از حل شدن در آب مقطر. بعداً بود که تولیدکنندگان دارو تزریقات استریل را در آمپول های شیشه ای مهر و موم شده تهیه کردند.
احتمالاً قدیمیترین سرنگ این مجموعه (c1875) دارای یک بشکه فلزی کوچک با یک لوله شیشهای ساده حاوی دارو است. زخمت و دارای یک پیستون کتانی موم شده با فضایی برای نگه داشتن انگشت شست روی پیستون است. سوزن دارای یک اتصال پیچ مانند یکی دیگر از سرنگ های قدیمی در مجموعه با انتهای فلز آهنی و قطعه شست عاج غیرقابل استریل کردن روی یک پیستون با یک پیستون لاستیکی است. (شکل 11.)
انواع سرنگ های ساخته شده از تمام شیشه تا تمام فلز وجود داشت، اما Rekordspritze که توسط سازندگان ساز برلین Dewitt و Hertz در سال 1906 معرفی شد. به دلیل قابل اعتماد بودن، عدم نشتی و گیر کردن، و آسانی در بی مصرف کردن برای استریل کردن، شهرت یافت.
این الگو تا زمانی که پلاستیک جایگزین آن شد ادامه داشت. توسط بسیاری از شرکت ها با تغییرات جزئی در سراسر جهان تولید شد. همه سرنگهای شیشهای محبوبیت خود را حفظ کردند، اما بیشتر مستعد گیر کردن و نشتی بودند (شکل 13).
سرنگ های کارتریج در میان دندانپزشکان و برای کیت های اورژانسی محبوب بودند (شکل 14).
این مجموعه شامل چندین سرنگ و مجموعه سرنگ است. مجموعه سرنگ بیهوشی مورد استفاده عموم پزشکان و متخصصان بود. (شکل 10.). کانولهای محفظهای مسی و سرنگ فلزی ضخیم با یک قفل پیچی قوی گرما را حفظ میکنند تا تزریق موم پارافین ذوب شده را به اندامها و عروق توخالی برای نمونههای آزمایشی برای کلاس های آناتومی امکانپذیر کند.
سرنگ غیرمعمول دیگر سرنگ میکرومتری AGLA است که در شکل 16 نشان داده شده است.
این سرنگ برای تجزیه و تحلیل غلظت های رقیق شده اجزای مایع بیولوژیکی طراحی شده است که در آن اندازه گیری مقادیر دقیق مورد نیاز است. جزوه ضمیمه شده نشان می دهد که از آن به ویژه در تحقیقات و ارزیابی ایمونولوژی استفاده می شود. که در آن رقیق سازی پی در پی حیاتی است، همچنین سم شناسی خود را به عنوان یک کاربرد دیگر پیشنهاد می کند.
سوزن ها و سرنگ ها ، معمولاً با جوشاندن ساده استریل می شدند. اما در کلینیک ها و بیمارستان ها از اتوکلاو برای به دست آوردن دمای بالاتر استفاده می شد. مجموعه های سرنگ این امکان را فراهم می کند که اجزای غیر قابل تعویض در کنار هم نگه داشته شوند. اقلام یکبار مصرف در حال حاضر بر محصولات غالب هستند. اگرچه گاهی اوقات شیشه ممکن است به دلیل ویژگیهای ماده تزریقی به جای پلاستیک ترجیح داده شود. با این حال، بیشتر سرنگ ها، ست های تزریق داخل وریدی و ست های قرار دادن کاتتر داخل وریدی از پلاستیک با سوزنهای فولادی ضد زنگ ساخته شدهاند، در سلفون پیچیده شده و با استفاده از پرتو گاما استریل میشوند (شکل 17).
داروهای بیولوژیکی مدرن گران قیمت اغلب در یک سرنگ تک دوز با پیستون پلاستیکی و لاستیکی با یک سوزن مهر و موم شده در محفظه ای شیشه ای توزیع می شوند. این بدان معنی است که ظرف سرنگ حاوی دارو است و احتمال هدر رفتن آن را کاهش می دهد (شکل 18).
منبع : گروه علم و سلامتی روبینا بازار
دیدگاه (۱)
سلام تاریخچه طراحی و تکامل سرنگ هم مطلب جالبی بود و هم اینفوگراف جذابی داشت.